Wpisy z kategorii ‘Indianie’

15Koczitowie to jedno z indiańskich plemion Ameryki Północnej. Ich potomkowie żyją do dzisiaj, chociaż nie jest to już liczebne plemię. W ich codziennym życiu oraz szeroko pojmowanej kulturze niezwykle cenny element stanowiły religijne obrzędy. Najważniejszym dla nich bóstwem zawsze było Słońce, które uważali za Stwórcę. Wszystkie daty odbywających się u nich ceremonii były uzależnione od najważniejszej w Układzie Słonecznym gwiazdy i od jej obserwacji. Do ich tradycji należało między innymi to, że mieli dwóch wodzów, z których jeden zajmował się tylko i wyłącznie kwestiami wojennymi. Kiedy swoja władzę narzucili im przed wiekami Hiszpanie, Koczitowie mieli też europejskiego administratora. Byli społecznością ze sobą zżytą, pozostawali w dość bliskich kontaktach ze swoim otoczeniem. Dzielili się na klany, porządek w których bazował na matriarchacie. Przy pracy po równo dzielili się obowiązkami. Komancze to niewątpliwie jedni z najbardziej znanych Indian zamieszkujących obszary Ameryki Północnej. Ich potomkowie żyją do dzisiaj. Słynęli z bardzo wielu rzeczy. Przede wszystkim uchodzili na znakomity jeźdźców – na prerii nie mieli sobie równych. Byli usposobieni dość bojowo, a w imię obrony swego terytorium i własnej niezależności toczyli boje nie tylko z europejskimi najeźdźcami, ale także innymi Indianami (przede wszystkim z Apaczami) oraz z białoskórymi Amerykanami zamieszkującymi stan Teksas. To właśnie Komancze stali się głównym powodem, dla którego powołano do życia słynne już oddziały teksańskich strażników. Język, którym Komancze się posługiwali był językiem zrozumiałym dla rozlicznych indiańskich plemion, dlatego też w dość szybkim czasie stał się najczęściej używanym na zachodzie Stanów Zjednoczonych językiem handlu i dyplomacji. Komancze byli bohaterami wielu książek i filmów. Nawahowie to najbardziej liczebne plemię spośród wszystkich indiańskich plemion Ameryki Północnej. Wedle danych pochodzących sprzed dziewięciu lat na społeczność tę składało się niemalże trzysta tysięcy ludzi. Zdecydowana większość z nich mieszka w rezerwacie, który zlokalizowany jest na obszarze aż trzech stanów, a mianowicie – Utah, Arizony oraz Nowego Meksyku. Rezerwat ten jest ogromny – jego powierzchnia zbliżona jest do powierzchni niektórych krajów na świecie, jak na przykład Czech. Ich tradycyjny sposób bytowania opierał się w głównej mierze na rolnictwie – a przede wszystkim, na hodowaniu owiec. W chwili obecnej posiadają swój własny rząd. Są plemieniem, którego zasługi podczas drugiej wojny światowej były bardzo duże – potrafili bowiem w znakomity sposób szyfrować amerykańskie wiadomości, były one dla Japończyków nie do rozgryzienia, dzięki czemu zachowano tajemnice o wielu operacjach.

Acoma i Czejenowie

11 czerwca 2010

13Acoma to kolejni Indianie, których w Ameryce Północnej można spotkać do dzisiejszego dnia. Mieszkają oni bowiem w rezerwacie, który znajduje się w stanie Nowy Meksyk. Przez całe setki lat styl życia tych ludzi w ogóle nie uległ zmianie. Co więcej, wciąż zamieszkują dokładnie tę samą osadę co i przed laty – ciekawostką w tym miejscu może być informacja, iż jest to najstarsza na całym obszarze Stanów Zjednoczonych zamieszkana przez ludzi osada. Pierwsze zapiski na temat tej ludności datowane są na schyłek lat trzydziestych szesnastego stulecia. Indianom tym dość długo udawało się obronić swoją niezależność przed najazdami ze strony europejskich konkwistadorów. Aktualnie zajmują się tym samym, co dawniej, a zatem jest to w głównej mierze rolnictwo. Uprawiają wiele roślin – przede wszystkim kukurydzę, fasole, dynię czy melony. Ponadto zajmują się także hodowaniem zwierząt – koni, owiec, osłów i kóz. Czejenowie to jedno z bardziej znanych plemion Ameryki Północnej, jakie swego czasu zamieszkiwały Wielkie Równiny. W chwili obecnej są to ludzie posługujący się nade wszystko językiem angielskim. Dodatkowo niespełna dwa tysiące spośród nich używa dodatkowo czejeńskiego języka. W okresie, kiedy Ameryka Północna stała się obiektem najazdów ze strony europejskich konkwistadorów, Czejenowie wykazali się niezwykłą walecznością w obronie swojej niezależności. W późniejszym okresie, kiedy już współpracowali z białoskórymi mieszkańcami Ameryki, pracowali dla nich i świetnie sprawdzali się w roli zwiadowców, a także przewodników. O ile początkowo zajmowali się przede wszystkim rolnictwem i uprawianiem ziemi, o tyle w późniejszym okresie zmienili swój tryb życia. Stali się przede wszystkim myśliwymi i koczownikami. Zmieniali również miejsca swojego zamieszkania. Dzieli się na Północnych i Południowych.

Apacze

5 czerwca 2010

30Wojownicze i łupieskie plemiona Ameryki. Apacze i Nawahowie przybyli w piętnastym wieku na północ kontynentu i zajęli ziemie Południowego Zachodu. Zagarnęli tereny Pueblos i hiszpańskich osadników. Ziemie, które zajmowali były pustynne i słabo nadające się do uprawy. Zajmowali się hodowlą owiec i w niewielkim procencie rolnictwem. Słynęli jednak z niezbyt chwalebnego sposobu pozyskiwania dóbr, jakim było łupiestwo. Dopiero amerykańskie wojska pod dowództwem Kita Garsona rozprawiły się z Apaczami zmuszając ich do zaprzestania łupieskich praktyk. Ludy te poddały się i zmieniły tryb życia zajmując się rolnictwem i obróbką srebra. Słynęli ze wspaniałych wyrobów jubilerskich i skórzanych ochraniaczy nadgarstka ozdabianych turkusami i srebrem. We krwi pozostała im jednak żyłka łupieska. Uważani byli za wspaniałych wojowników siejących strach wśród innych plemion, ale również wśród Europejczyków. Nawahowie i Apacz nie znali koni aż do przywiezienia ich przez Hiszpanów. Szybko udało się im nauczyć sztuki hodowli tych zwierząt i ich ujeżdżania, aby móc wykorzystywać w walce. Wojownicze ludy mieszkające nad Missouri. Górna cześć rzeki Missouri w Północnej Dakocie była ojczyzną Mandanów i Hidatsów. Żyli w żyznych dolinach rzeki i na otwartych preriach. Zajmowali się rolnictwem i polowaniem na bizony. Zadaniem kobiet była uprawa roli, w której tylko czasem pomagali im mężczyźni w najcięższych pracach. Kobiety potrafiły uprawiać nawet ponad hektar ziemi sadząc i pielęgnując fasolę, kukurydzę, słonecznik, melony i dynię. Tereny, na których mieszkały te plemiona cechowało gorące lato i mroźna zima. Dlatego też budowali chaty koło rzeki i przykrywali je ziemią. Mieszkanie koło rzeki zapewniało im stały dostęp do drewna. Domy miały kształt kopuły o średnicy około piętnastu metrów. W domu najważniejsze było ognisko umieszczone centralnie. W chacie mieścili się nie tylko ludzie, ale również zwierzęta – konie, psy. Budowaniem domu zajmowały się kobiety. Zebrana jesienią kukurydza wiązana była w wiązki kolb i chowana na zimę pod podłoga domu. W dachu dom miał otwór, który chronił przed uduszeniem się w dymie, ale dawał również światło.

Dakotowie i Indianie

2 czerwca 2010

14Dakotowie to kolejne spośród indiańskich plemion Ameryki Północnej, jakie zamieszkiwały obszary Wielkich Równin. Dzielono je na części zachodnią, wschodnią oraz środkową. W tłumaczeniu na język polski, nazwa tego plemienia oznacza tyle, co „przyjaciele” albo „sprzymierzeni”. Jeżeli chodzi o liczebność w dzisiejszych czasach tej społeczności, to szacuje się, iż na terenie Stanów Zjednoczonych żyje nieco ponad sto tysięcy Dakotów, natomiast w Kanadzie liczba ta jest dziesięciokrotnie niższa. Aktualnie zamieszkiwanymi przez nich obszarami są przede wszystkim dwa stany Stanów Zjednoczonych, a mianowicie – Dakota Południowa oraz Dakota Północna. Tylko niewielka ich grupa spotkana jest w rezerwatach, zdecydowana większość zamieszkuje „normalne” miasta. Są to ludzie mający bardzo duże poczucie swojej tożsamości, kultywują tradycje kulturalne, natomiast rodzina stanowi dla nich wartość najważniejszą. Abenakowie byli indiańskim plemieniem, które zamieszkiwało przede wszystkim terytoria dwóch dzisiejszych stanów w Stanach Zjednoczonych takich jak Maine oraz New Hampshire. To między innymi właśnie z nimi jako pierwszymi zetknęli się pierwsi osadnicy rodem z Wielkiej Brytanii, kiedy dotarli do Ameryki Północnej. Europejczycy spotkali się z nimi pierwszy raz w połowie lat dwudziestych szesnastego stulecia. Swoje domy mieli oni zwyczaj określać mianem wigwamów – nazwa ta bardzo szybko się przyjęła pośród Europejczyków i zaczęli jej używać w odniesieniu do wszystkich indiańskich domostw. W poszczególnych plemieniach Abenaków panował taki zwyczaj, że znajdowało się w nich po dwóch wodzów, z których każdy odpowiadał za zupełnie różne kwestie. O ile w kompetencjach jednego leżały tylko i wyłącznie kwestie wojenne, o tyle drugi odpowiadał za wszystkie pozostałe sprawy związane z codziennym życiem.

© Środowisko i ludność