Wpisy oznaczone tagiem ‘nadgarstek’

Apacze

5 czerwca 2010

30Wojownicze i łupieskie plemiona Ameryki. Apacze i Nawahowie przybyli w piętnastym wieku na północ kontynentu i zajęli ziemie Południowego Zachodu. Zagarnęli tereny Pueblos i hiszpańskich osadników. Ziemie, które zajmowali były pustynne i słabo nadające się do uprawy. Zajmowali się hodowlą owiec i w niewielkim procencie rolnictwem. Słynęli jednak z niezbyt chwalebnego sposobu pozyskiwania dóbr, jakim było łupiestwo. Dopiero amerykańskie wojska pod dowództwem Kita Garsona rozprawiły się z Apaczami zmuszając ich do zaprzestania łupieskich praktyk. Ludy te poddały się i zmieniły tryb życia zajmując się rolnictwem i obróbką srebra. Słynęli ze wspaniałych wyrobów jubilerskich i skórzanych ochraniaczy nadgarstka ozdabianych turkusami i srebrem. We krwi pozostała im jednak żyłka łupieska. Uważani byli za wspaniałych wojowników siejących strach wśród innych plemion, ale również wśród Europejczyków. Nawahowie i Apacz nie znali koni aż do przywiezienia ich przez Hiszpanów. Szybko udało się im nauczyć sztuki hodowli tych zwierząt i ich ujeżdżania, aby móc wykorzystywać w walce. Wojownicze ludy mieszkające nad Missouri. Górna cześć rzeki Missouri w Północnej Dakocie była ojczyzną Mandanów i Hidatsów. Żyli w żyznych dolinach rzeki i na otwartych preriach. Zajmowali się rolnictwem i polowaniem na bizony. Zadaniem kobiet była uprawa roli, w której tylko czasem pomagali im mężczyźni w najcięższych pracach. Kobiety potrafiły uprawiać nawet ponad hektar ziemi sadząc i pielęgnując fasolę, kukurydzę, słonecznik, melony i dynię. Tereny, na których mieszkały te plemiona cechowało gorące lato i mroźna zima. Dlatego też budowali chaty koło rzeki i przykrywali je ziemią. Mieszkanie koło rzeki zapewniało im stały dostęp do drewna. Domy miały kształt kopuły o średnicy około piętnastu metrów. W domu najważniejsze było ognisko umieszczone centralnie. W chacie mieścili się nie tylko ludzie, ale również zwierzęta – konie, psy. Budowaniem domu zajmowały się kobiety. Zebrana jesienią kukurydza wiązana była w wiązki kolb i chowana na zimę pod podłoga domu. W dachu dom miał otwór, który chronił przed uduszeniem się w dymie, ale dawał również światło.

© Środowisko i ludność