Środowisko i ludność

Kotu trzeba pomagać nie tylko w pielęgnacji sierści ale również oczu, uszu i pazurków. Zdrowe oczy kociaka to czy czyste. Zaczerwienione oczy względnie ropiejące oczy powinny nas natychmiast zmobilizować do wizyty u weterynarza. Kot zazwyczaj sam dba o higiene oczu, myje je i przeciera ale jeśli dzieje się cos złego to trzeba interweniować. Zresztą warto od czasu do czasu wyczyścić wydzielinę jaka zbiera się w kącikach oczu kota i nie należy dopuszczać do tego aby jej się tam zebrało za dużo. Pielęgnacja pazurków u kota polega przede wszystkim na ich systematycznym obcinaniu jeśli kot jest typowym mieszkańcem mieszkania i nie wychodzi na podwórko. Kot wychodzący sam zadba o starcze zbyt długich pazurków. Uszy kota wymagają od czasu do czasu przemycia. Specjalne płyny do tego można kupić w sklepie zoologicznym bądź u weterynarza. Sygnałem alarmowym że dzieje się coś złego jest drapanie się po uchu co może informować o stanie zapalnym w uchu i wymaga wizyty u weterynarza.

Szczotkowanie

Koty wymagają szczególnej pielęgnacji aby były zdrowe i wesołe. Ma to szczególne znaczenie jeśli kot jest zwierzęciem wychodzącym na podwórze i w związku z tym ma kontakt z innymi zwierzętami. Koty mogą mieć sierść długa lub krótką. Koty długowłose wymagają codziennego szczotkowania. Koty nie lubią szczotki ale dzięki cierpliwości właściciela powoli się na pewno do niej przekonają i dają się bez problemu szczotkować. Koty długowłose nie potrafią zadbać o swoją sierść. Zawsze w ich futerko może zaplatać się gałązka, liść albo może się skołtunić. Łatwiejsza pielęgnacja jest kota krótkowłosego. Otóż kot o takiej sierści sam dba o to aby futerko było czyste jedynie w okresie linienia należy takiego kota szczotkować aby zapobiec nadmiernemu zbieraniu się martwych, wylizanych przez kota włosów w jego przewodzie pokarmowym. Takie włoski w jelitach mieszają się z pokarmem i tworzą zbite, twarde kule które mogą doprowadzić do zaburzeń jelitowych. Niekiedy taka sytuacja może zagrażać życiu naszego kota i może wymagać interwencji chirurgicznej.

Organizm kota potrzebuje oprócz mięsa i ryb także białka i wapnia co mu dostarczają mleko i jaja. Mleko można podawać małemu kotu codziennie ale gdy już trochę podrośnie to nie powinien go pić gdyż jego żołądek go nie trawi. Starszemu kotu wystarczy od czasu do czasu do miseczki z wodą dolać trochę mleka ale nie za często ani za dużo. Podobna sytuacja jest z jajkami. Można mu dać na przykład dwa jajka tygodniowo. Jaja powinny być ugotowane dzięki czemu żołądek kota lepiej je trawi. Surowe białko jest całkowicie wykluczone z kociej diety gdyż powoduje zahamowanie wydzielania witaminy H odpowiedzialnej za wytwarzanie się czerwonych ciałek krwi. Jako dodatek pokarmowy można również zaliczyć ziemniaki i warzywa. Jest to tylko dodatek do mięsa które powinno być podstawowym składnikiem kociej diety. Warzywa dostarczają organizmowi kota węglowodanów, witamin i minerałów dzięki czemu kot jest żwawy, psotny i wesoły. Jeszcze jednym składnikiem jest trawa potrzebna kotu do przeczyszczenia przez niego żołądka i przewodu pokarmowego z kulek zbitych z wylizanej sierści.

Żywienie kota

Aby kot mógł się prawidłowo rozwijać trzeba mu dostarczyć odpowiednich składników pokarmowych. Nie wolno kota karmić karmami dla psa. Taka karma ma bardzo niską zawartość białka która koty potrzebują o wiele więcej niż pies. Owszem nic się nie stanie jeśli nasz pupil podbierze cokolwiek z miski naszego psa ale ta karma nie może być podstawa żywienia kota. W menu kota należy również omijać podawania mu białka jaja kurzego. Zabronione jest podawanie kości drobiowych. Wieprzowych i wołowych. Ich ostre zakończenia mogą spowodować poranienie przełyku lub żołądka. Jeśli kot choruje na drogi moczowe to z jego diety trzeba wykluczyć pokarmy w postaci suchej karmy gdyż może się ona przyczynić do nasilenia objawów chorobowych. Przy podawaniu posiłków powinniśmy przede wszystkim pamiętać o regularnym podawaniu posiłków w mniej więcej tych samych porach. Kot musi mieć swój kącik do jedzenia gdzie jest miseczka z pokarmem i druga miseczka w której stale jest czysta woda do picia. Nie wolno przeszkadzać w jedzeniu.

Żółwie poruszają się tylko w dzień. Gdy zaczyna zmierzchać porzucają swą wędrówkę i rozpoczynają przeszukiwanie pobliskiego terenu – chcą znaleźć schronienie na noc. Jeżeli znajdą odpowiednią, dość ruchomą, ziemię, wykopują wówczas niecki, w których mogą spokojnie przenocować. Inną możliwość dają krzaki i bujna roślinność, żółwie słoniowe często chowają się na noc w gęstych zaroślach. Jeżeli tylko mają okazję, żółwie zawsze wybierają tereny błotniste lub płytkie wody, na przykład bajor. Dlaczego tak się dzieje? Według większości naukowców ma to ścisły związek z temperaturą. Noce na wyspach Galapagos są często bardzo zimne. Woda oziębia się niezwykle powoli, więc żółwie starają się odnaleźć miejsca mokre, wilgotne – tam będzie im najcieplej. Nie chcą wyziębić swego wielkiego ciała. Dzięki temu ich przemiana materii nie spowalnia się, na odpowiednim poziomie pozostaje także zdolność do reagowania na zmiany w otoczeniu. Jeżeli tylko żółwie wyczują jakieś niebezpieczeństwo, to chowają się w swym pancerzu – wciągają do niego głowę, szyję, kończyny a także ogon. Następnie tak manewrują przednimi kończynami, że ich głowa jest całkowicie bezpieczna. Twarda skóra na odnóżach również zapewnia względne bezpieczeństwo. Tak chronionego żółwia większość potencjalnych napastników pozostawia w spokoju.

Rozmnażanie

Między samcami żółwi olbrzymich dochodzi czasem do walk. Dzieje się tak w okresie godów, gdy dwa z nich spotykają się, czy to przypadkiem, czy to w pobliżu jakiejś samicy. Wymachują wówczas długo głowami, a jeżeli nie odstraszy to żadnego z nich, dochodzi do regularnej walki. Żółwie starają ugryźć oponenta w szyję, głowę lub w tylne kończyny. Walka najczęściej nie ma krwawego przebiegu. Bywa jednak tak, że jeden z żółwi zostanie przewrócony na grzbiet – jest to dla niego sytuacja wysoce niebezpieczna, bo wówczas nie funkcjonuje prawidłowo krążenie w jego ciele i część narządów może nie otrzymać wystarczającej do działania porcji tlenu. Dlatego żółw przewrócony na plecy kołysze się z boku na bok tak długo, aż stanie z powrotem na swych kończynach. Gdy tylko to się udaje, co zdarza się prawie zawsze, żółw odbiega czym prędzej od swego rywala, pozostawiając mu zwycięstwo i samicę na tym obszarze. Przed kopulacją samica zachowuje się tak, jakby nie chciała wcale doprowadzić do tego aktu. Ucieka z drogi samcowi, stara się spod niego wysunąć. Gdy jednak samiec już na nią wejdzie, przygniata ją, jest bowiem od niej większy i cięższy. Kopulacja trwa kilka minut, a po jej zakończeniu partnerzy rozchodzą się.

Pożywienie

Żółwie olbrzymie zamieszkujące wyspy Galapagos są stuprocentowo roślinożernymi istotami. Jedzą wiele rodzajów roślinności, ale najbardziej smakują im opuncje figowe oraz liście drzew należących do gatunku Hippomane mancinella. W zdobywaniu pokarmu żółwiom olbrzymim bardzo pomaga ich długa, giętka szyja – mogą dzięki niej zrywać liście nawet z wyższych gałęzi drzew oraz sięgać do opadłych już liści pomiędzy kamieniami. Żółwie nie mają ani jednego zęba – pokarm miażdżą językiem i twardymi, potężnymi szczękami oraz rozcinają go ostrym dziobem. Żółwie olbrzymie muszą pić ogromne ilości wody. Przed jej spożyciem zawsze starannie je obwąchują, jeżeli zapach jest w pełni dla nich zadowalający, zanurzają w wodzie czubek swego zrogowaciałego pyska i piją obficie. Nie pijają wody, która została uprzednio zabrudzona przez dzikie świnie. Bywa i tak, że na Galapagos panują susze – wówczas żółwie olbrzymie nie mają dostępu do wody pitnej. Wówczas radzą sobie w inny sposób – pałaszują mianowicie opuncje figowe, w których zgromadzone są spore ilości płynów. Te rośliny, zwane też figami kaktusowymi, mają nawet 10 metrowy pień, w którym gromadzą bardzo wiele wody. Na ich gałęziach rosną soczyste pędy, które żółwie przecinają swym dziobem i następnie piją sok.

Rozpoznanie tego zwierzęcia nie jest zadaniem trudnym. Nie ma w świecie dzisiejszych gadów drugiego tak wielkiego żółwia, jak mieszkaniec wysp Archipelagu Galapagos. Głowa żółwia jest dość niewielka, ma nieco trójkątny kształt. Jest płaska, umieszczone są w niej migdałowate oczy, okrągłe nozdrza na samym czubku pyska, oraz dwa otwory uszne, umieszczone z tyłu głowy prawie na wysokości końca górnej szczęki. Żółwie olbrzymie mają bardzo długą zszyję, ruchliwą i rozciągliwą. Jest obciągnięta dość miękką skórą, przez co staje się częstym siedliskiem różnych pasożytów, na przykład kleszczy lub roztoczy. Oczywiście najbardziej charakterystyczną cechą żółwia jest posiadanie pancerza. Wśród żółwi żyjących na Galapagos wyróżniamy aż 6 rodzajów pancerza – mają różne kształty w zależności od środowiska, w jakim żyje dany osobnik. Jeżeli żółw żyje w regionie, gdzie nie ma zbyt wiele pożywienia, to ma bardzo wysklepiony pancerz, by mógł gromadzić sporo tłuszczu. Jeżeli pokarmu jest dużo – pancerz jest spłaszczony. Jeżeli żółw żyje na niezbyt równym terenie, ma lekki pancerz, by łatwiej było mu się poruszać. Jeżeli żyje w okolicy z bujną roślinnością ma dość wąski pancerz. Występują jeszcze, dość nielicznie, pancerze siodłowate oraz wybitnie małe.

Wędrówki żółwi

Żółwie olbrzymie żyją najczęściej w dość sporych, 20 lub 30 osobniczych, grupach. Nie ma między nimi żadnych wybitnie silnych związków, nie zaobserwowano także dotąd zbyt wielu zachowań społecznych. Żółwie te żyją na suchych, postwulkanicznych terenach nizinnych na Galapagos. Nie ma tam zbyt wiele wody, więc żółwie odbywają żmudne wędrówki na wilgotniejsze, lecz ciepłe, tereny wyżynne, gdzie mogą napić i najeść się do syta. Gdy nadchodzi pora deszczowa, żółwie pozostają na nizinach, wówczas bowiem pokrywają się one bardzo bujną szatą roślinną. Wówczas właśnie samice składają jaja. Żółwie olbrzymie są istotami niezwykle powolnymi, lecz jednocześnie są ciągle w ruchu. W ciągu trzech dni mogą przebyć nie więcej niż 13 kilometrów. Często zatrzymują się na odpoczynki, podczas których opierają się na swoim dużym pancerzu. Żółwie poruszają się ciągle tymi samymi ścieżkami, od pokoleń. Są one bardzo wyraźnie widoczne, dzięki temu łatwo można zorientować się, gdzie na wyspie jest jakiś zbiornik wodny. Żółwie są, nie licząc odpoczynków i nocy, cały czas w ruchu. Oprócz odpoczynków zatrzymują się też po to by coś przekąsić, wykąpać się lub oczyścić swą długą szyję z nieproszonych gości, takich jak kleszcze.