Środowisko i ludność

Trzeba po pierwsze wybaczyć powszechny pogląd, że to sierżanci w wojsku są najgłośniejszymi ludźmi, ale w rzeczywistości jest inny rekord. Tę dziedzinę zdominowała wiotka Annalisie Wray z Belfastu. Jej krzyk bowiem zanotowany w 1994 roku sięgnął ogłuszających dla człowieka 121,7 decybela, czyli prawie o 22 decybele więcej niż ludzie potrafią z siebie wydobyć. Jej rekord pobiła kiedyś tylko jedna osoba, a nił nią Simon Robinson mieszkający w Australii – jego wrzask zmierzony kilka lat wcześniej miał aż 128 decybela. Żeby porównać te hałasy, zwykła koleżeńska rozmowa sięga 50 decybelów. I co ciekawe, krzyki tych ludzi mogą sprawiać taki ból osobom wrażliwym na hałas do startujących samolotów. Co więcej, przedłużający się hałas powyżej 150 decybela może spowodować u ludzi trwałą, nieuleczalną głuchotę, dlatego poziom dźwięku powyżej 90 decybelów jest zakazany w fabrykach krajów zachodnich. Ale sami sobie szkodzimy przeróżnymi sprzętami stereo, które wydają z siebie dźwięki nawet do 125 decybelów. Tak więc możemy stracić słuch nawet nie mogąc zlokalizować jego przyczyny. Do chwili odkrycie w 1994 roku w Australii żywego okazu, wollemię szlachetną uważano za wymarłą. Była znana tylko ze skamieniałości, które pochodziły jeszcze za czasów prehistorycznych, kiedy po Ziemi dzielnie maszerowały jeszcze dinozaury. Czyli jakieś dwieście milionów lat temu. Z kolei David Noble, jeden z pracowników Służby Parków Nowej Południowej Walii, znalazł aż kilkadziesiąd okazów tej niezwykłej sosny, wysokie były niemal na około czterdzieści metrów, a mają lekko ponad tysiąc lat. Było to odkrycie tak ważne dla świata nauki, że władze Nowej Południowej Walii postanowiły utrzymać to miejsce w tajemnicy, a każdemu, kto złamie prawo wchodzenia na te tereny, przyznawano niesamowicie wysokie kary 100 tysięcy funtów oraz więzienie. Zaczęto też wtedy prowadzić hodowlę oraz badania nad tą niezwykle rzadką i unikatową rośliną. W sumie jest tych drzew czterdzieści trzy sztuki i pod względem genetycznym są one niemal identyczne. Dlatego, jeżeli jedno zostanie zaatakowane przez jakieś wirusy lub inne drobnoustroje, reszta również upadnie. Jednak zakończone niedawno badania powinny pozwolić sklonować te niezwykłe drzewa.

Zabijania lub chwytania zwierząt na określonym obszarze i w ustalonym okresie, co jednocześnie upoważnia te osoby do czasowego przetrzymywania uzyskanych W ten sposób zwierząt; pozyskiwania jaj i gniazd ptaków; wywożenia gatunków’ zwierząt, ich jaj, gniazd i skórek poza granice Państwa. Minister, po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody może zezwolić na przemieszczenie określonych gatunków zwierząt chronionych z istniejących stanowisk naturalnych na stanowiska nowe w celu właściwego gospodarowania zasobami przyrody oraz dla celów naukowych. W wypadku zaistniałych szkód gospodarczych lub groźby ich powstania na skutek masowego pojawienia się któregokolwiek z gatunków zwierząt chronionych, Wojewódzki Konserwator Przyrody może wydać zezwolenie na wykonywanie, przez określony czas, czynności mających na celu zmniejszenie stanu liczbowego tych zwierząt. Przepisy o ochronie gatunkowej nie dotyczą zwierząt znajdujących się. W szybkim tempie powiększają zasięg ujemnej ingerencji człowieka w środowisko przyrodnicze. Trzeba uczniom uświadomić, że racjonalna, oparta na naukowych podstawach ochrona przyrody i jej zasobów jest podstawowym warunkiem dalszego istnienia ludzkości, a lekceważenie tych problemów prowadzi do pogarszania się warunków naszego środowiska. Już od szeregu lat zdajemy sobie sprawę z coraz gwałtowniejszego Wzrostu liczby zjawisk świadczących o degradacji środowiska, w którym żyjemy. Wynikiem niszczycielskiego stosunku człowieka do środowiska jest szybka erozja gleb, ciągle postępujące stepowienie kraju, zmniejszanie się użytecznych zasobów wody, obszarów leśnych, niewłaściwe wykorzystywanie surowców mineralnych, zanieczyszczenie wód, powietrza i gleb. Coraz częściej stwierdza się pozostałości środków chemicznych w artykułach żywnościowych. Źródłem tych niepokojących zjawisk jest nieprzemyślana działalność człowieka w dobie intensywnego rozwoju nowoczesnej techniki.