Środowisko i ludność

Ludzie lubią się bawić i to bardzo dobrze. Każda okazja do zabawy jest wykorzystywana. Oczywiście istnieje pewna grupa ludzi, którzy uważają, że zabawa jest zła albo nietaktowna, ale nimi się nie zajmujmy, ponieważ to są smutasy. Ludzie, którzy lubią się bawić to zazwyczaj ludzie z dużą dawką humoru i w dodatku bardzo często jest to połączone z tym, ze tacy ludzie to bardzo towarzyskie osoby. Ludzie, którzy umieją się dobrze bawić to z reguły mają łatwiej w życiu, ponieważ o wiele łatwiej zawierają nowe znajomości, a więc są bardziej kontaktowi, a to nawet pomaga znaleźć lepszą pracę. Najpopularniejsze zabawy podczas zimy, bo to przecież podpunkt poświęcony właśnie zabawom podczas zimy, to oczywiście między innymi jazda na sankach lub nartach po śniegu. Jest to wyśmienita zabawa, z tym, że jazda na sankach bardziej odnosi się do dzieci, a jazda na nartach jest bardziej przypisywana młodzieży i ludziom starszym, czyli ujmując cała grupę są to dorośli. Inną może być również lepienie bałwana ze śniegu.

Każdy człowiek ma swój gust i woli inne rzeczy od drugiego człowieka. Człowiek to istota ludzka, która została obdarzona wolną wolą i ma prawo do decydowania o tym, czy coś mu się podoba czy nie. Oczywiście bardzo często na to czy coś nam się podoba czy nie ma również wpływ wiele innych czynników, chociażby opinia innych ludzi. Niektórzy z nas ludzi są bardzo sugestywni, a co za tym idzie zbyt często sugerują się opinią innych, a jak to często bywa ze zmianą swojego zdania bywa ono zła decyzją i niekiedy wiele tracimy na takich zmianach. Każdy człowiek ma swój rozum i powinien się nim kierować oczywiście w oparciu o intuicję. Nie mówię, że nie mamy w ogóle brać pod uwagę tego, co mówią inni, ale pamiętajmy, że ostateczna decyzja i tak zawsze należy do nas, przynajmniej jest tak w dzisiejszych czasach, ponieważ nie zawsze tak było. Sięgnijmy pamięcią kilkadziesiąt lat wstecz, to na pewno zobaczymy różnicę, kiedy to inni niby mądrzejsi decydowali za innych, chociaż za zwyczaj to była zwykła farsa.

W 1997 roku wybuchło tam prawdziwe piekło, które przyjęło postać gigantycznych spływów piroklastycznych. Chcąc zobaczyć, co się dzieje, jeśli spływ piroklastyczny uderza w duże miasto, trzeba pojechać do Mont Serat. W dzień wyglądało to jak szara masa. Człowiek nawet by nie pomyślał, że może być tak niebezpieczna, choć poruszała się szybko. W nocy było widać, że cala jest w płomieniach, że się żarzy i spływa na miasto, a wszystko, czego dotknęła natychmiast zaczynało się palić. Większość mieszkańców ukryła się na zboczach i mieszkańcy widzieli cale płonące miasto, w którym mieszkało ponad 4 tyś. osób. Teraz jest opustoszale, niczym współczesne Pompeje z całym centrum pogrzebanym pod warstwą popiołu. Katastrofa na wyspie Mont Serat była przerażająca, ale wulkan, który wybuchł, był stosunkowo mały i życie z czasem zaczęło wracać do normy. Gdyby wybuchł tam super wulkan, nie pozostałoby tam zupełnie nic. Przy takich zniszczeniach, jakie nawiedziły Mont Serat, ciągle trudno sobie wyobrazić skalę wybuch super wulkanu. W zaledwie godzinę po super erupcji w Yellowstone spływy piroklastyczne pokryją całą okolicę, docierając do miasta, znajdującego się 80 km dalej. W promieniu niemal 100 km 90% ludności czeka śmierć. Część zginie w chwili wybuchu, reszta ulegnie uduszeniu w gorących popiołach spływu piroklastycznego. Najprawdopodobniej wszystko w promieniu 100 km będzie całkowicie zniszczone, nie będzie to jednak koniec zniszczeń. W wyniku super erupcji powstanie slup popiołu, wysoki na 25 km. Nad Stanami Zjednoczonymi pojawi się gigantyczna chmura popiołów, powietrzna góra, pełna śmiercionośnych cząsteczek. Opadając, pokryje połowę Stanów Zjednoczonych. Już trzy dni po wybuchu niebo będzie czarne i złowrogie. Ważąc sześciokrotnie więcej od mokrego śniegu mokry popiół doprowadzi do zawalenia się dachów, zatykania filtrów samochodowych i uziemi większość samolotów w zachodniej części kraju. Samolotom, znajdującym się w powietrzu będzie groziła katastrofa, ponieważ male cząsteczki popiołu zablokują silniki.

Większość planet układu słonecznego posiada atmosferę, jednak atmosfery te różnią się od naszej, Ziemskiej, bowiem tylko nasza atmosferę tworzy powietrze, które pozwala na prawidłowe funkcjonowanie człowieka (zawiera tlen). Atmosfera nie jest więc synonimem powietrza. Jest nią gazowa powłoka, która otacza ciało niebieskie. Każda atmosfera składa się z innych gazów z innym ich stosunkiem. Atmosfera ziemska to w 78% azot. 20% jej składu zawiera tlen, natomiast pozostałe 10% to mieszanina dwutlenku węgla, argonu, neonu, wodoru i wielu innych niewymienionych. Skład ten jest bardzo stabilny, nie ulega bowiem znaczącym zmianom. Atmosfera podzielona jest na kilka warstw. Ta znajdująca się najbliżej naszej planety to troposfera. W warstwie tej zachodzą prawie wszystkie zjawiska pogodowe, a powietrze poddane jest ciągłej cyrkulacji (przemieszcza się i jest stale mieszane). Troposfera zawiera w sobie 80% masy powietrza oraz całą objętość pary wodnej. Źródłem ciepła troposfery są lądy i morza dlatego im wyżej, tym powietrze staje się chłodniejsze. Nad troposferą znajduje się stratosfera. To tutaj tworzy się ozon. Kolejną warstwą jest mezosfera, w której temperatura spada do -100şC, a ostatnią termosfera której temperatura osiąga nawet 1000şC. Cyrkulacja jest to ruch powietrza, spowodowany różnicą ciśnień, które tworzą się na skutek różnych wartości energii słonecznej w innych miejscach na Ziemi. Cyrkulację można rozpatrywać w kategoriach globalnej i lokalnej. Krążenie powietrza w skali całej planety jest uzależnione od obecności stref oświetlenia Ziemi. Każda z nich, ze względu na różnicę naświetlenia posiada inne ciśnienie i to jest powodem ruchu mas powietrza pomiędzy nimi. W skali globalnej, tworzą się trzy wielkie struktury, zwane komórkami. Pierwsza z nich, komórka Hadleya związana jest z cyrkulacją pasatową. Ogrzane na obszarach równikowych powietrze unosi się, ochładza i tworzy strefę niskiego ciśnienia, powodując tym samym deszcze zenitalne, następnie przesuwa się w stronę biegunów w postaci antypasatów i osiada na wysokości zwrotników, powodując kompresję i wywołują strefę wysokiego ciśnienia. Komórka Ferrela, to przesuwanie się mas powietrza w obrębie zwrotników i szerokości geograficznych umiarkowanych. Ostatnią komórką, komórką polarną jest obrębie biegunów. W przyziemnej warstwie wieją w niej wiatry wschodnie od biegunów, natomiast w górnych warstwach – wiatry zachodnie.